ภาวนา
ถ้าให้เราเลือกได้ คงไม่มีใครอยากอยู่ห่างจากคนที่เรารัก
เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่า ระยะทางที่ห่างไกลกัน จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน เปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง
คนที่อยู่มุมหนึ่งของโลก อาจนั่งนับวันคอยว่า เมื่อไหร่จะถึงวันที่จะได้พบหน้ากัน
และต้องนึก ต้องสงสัยไปเองว่า คนที่อีกมุมหนึ่งของโลก จะคิดแบบเดียวกับเราหรือเปล่า
ในความเป็นจริง เราไม่สามารถเลือกได้ว่า เราจะอยู่ใกล้หรือไกลจากคนสำคัญของเราเพียงใด
จริงอยู่ ที่โลกทุกวันนี้แคบลงด้วยการติดต่อสื่อสาร แต่ความรักของคนหลายๆ คน ต้องการมากไปกว่าแค่การพูดคุย
บางทีความรักต้องการความเอาใจใส่ ต้องการการมองตา ต้องการการสัมผัส
ระยะทางจึงมักกลายเป็นเครื่องพิสูจน์ว่า ระหว่างความห่างไกล กับความรัก อะไรมีผลกระทบต่อความรู้สึกมากกว่ากัน
กฎทางฟิสิกส์ข้อหนึ่ง ที่สามารถใช้ได้ทุกที่ นั่นก็คือ จะมีแรงดึงดูดระหว่างมวลสองมวลเสมอ
คนสองคนก็เช่นเดียวกัน เมื่อระยะทางห่างกันมากขึ้น แรงดึงดูดระหว่างกัน ก็อาจลดน้อยลงเป็นธรรมดา แต่ใช่ว่าจะไม่เหลือแรงดึงดูดระหว่างกันเสียเลย
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระจันทร์อาจโดนแรงเหวี่ยง หลุดออกไปจากโลก แต่จนทุกวันนี้ พระจันทร์ก็ยังคงหมุนโคจรรอบโลกอยู่
บางครั้งสวรรค์อาจแกล้งให้มี ‘แรงเหวี่ยง’ ให้คนสองคน มีความจำเป็นที่ต้องอยู่ห่างไกลกัน แต่ความจริงสวรรค์อาจเพียงต้องการทดสอบว่า ‘แรงดึงดูด’ ที่เรียกว่า ‘ความคิดถึง’ จะมีอยู่เนิ่นนานเพียงใด
แต่ความคิดถึงก็มีข้อจำกัดของมัน ลองนึกภาพคนๆ นึง ตื่นมาในแต่ละวัน เพื่อเจอกับสิ่งแวดล้อมเดิมๆ ผู้คนเดิมๆ แต่ที่ขาดไปก็คือ คนที่เข้าใจกันมากที่สุด
ในขณะที่อีกคนอาจตื่นขึ้นมาพบเจอกับโลกอีกแบบ สังคมอีกแบบ และต้องการเวลาที่จะทำความรู้จักกับผู้คนมากมายที่เพิ่งผ่านเข้ามาในชีวิต
เมื่อเป็นอย่างนี้ ต่อให้กี่พัน กี่หมื่นความคิดถึง ก็อาจไม่ช่วยย่นระยะทางของความห่างไกลลงได้
ไม่แปลก ถ้าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด ต้องการส่วนเติมเต็ม ที่จะเข้ามาทดแทนที่ว่างที่ขาดหายไปเพราะอยู่ไกลกัน
คนบางคนอาจเคยชินกับการที่จะมีใครซักคนอยู่ใกล้ๆ คอยให้กำลังใจกัน ถ้าขาดคนที่เคยอยู่ข้างๆ ไป ย่อมรู้สึกเหงา และอาจต้องการ ‘ใคร’ อีกคนมาอยู่แทนที่ - ที่ที่เคยเป็นของเรา
สิ่งที่เราทำได้คือ ลองถามตัวเองดูว่า มีแต่เราเท่านั้น ที่เอาใส่ใจกับความรัก ในขณะที่อีกฝ่ายเลือกที่จะใช้ ‘ความห่างไกล’ เป็นข้ออ้างในการเอาใจออกห่างหรือเปล่า? หรือระยะทางที่ห่างไกล ทำให้เราไม่สามารถดูแลความรักให้ดีได้เหมือนเดิม?
เพราะบางที เราเองอาจต้องยอมรับว่า น่าจะมีใครที่ดูแลคนสำคัญของเราได้ดีกว่าเรา
แต่ถ้าไม่ว่าอยู่ห่างกันเท่าไร เรายังสามารถดูแลความรักของเราได้เหมือนเดิม โดยไม่ขาดตกบกพร่อง
เราก็ทำได้เพียงภาวนาว่า คนที่เรารักจะปฏิเสธ ‘ใคร’ อีกคนไป
สิ่งดีที่สุดที่เราควรทำ คือ เชื่อใจคนที่เรารัก เหมือนที่เราหวังให้เค้าเชื่อใจเราเช่นกัน
เพราะถ้าหากเราไม่เชื่อใจกันและกัน ระยะทางก็จะเปลี่ยน ‘ความรัก’ ให้เป็น ‘ความหวาดระแวง’
ความเป็นจริงแล้ว ระยะทางที่ไกลที่สุด อยู่ระหว่างคนสองคนที่ไม่เข้าใจกัน ดังนั้นความห่างไกลที่เรามีอยู่ อาจกลายเป็นเรื่องเล็กน้อย ถ้าเทียบกับระยะทางที่เราสร้างขึ้นจากการไม่เชื่อใจกัน
แต่ไม่ได้หมายความว่า การไว้ใจคนที่เรารัก จะไม่ทำให้เราต้องเสียใจ
ใครจะคาดคิดบ้างว่า วันนึง คนสำคัญที่สุดของเรา อาจกลับมาอยู่ใกล้ๆ เพื่อเอ่ยประโยคที่เราไม่เคยคิดจะได้ยินมาก่อนในชีวิต
บางที คำภาวนาก็อาจจบลงด้วยรอยน้ำตา.
posted by Lukasti @ 10:30 AM
2 Comments
