ลมหนาว

คุณครับ

ดึกมากแล้วตอนที่ผมกำลังเขียนจดหมายหาคุณอยู่ บางทีอาจดึกเกินไปด้วยซ้ำ ลองนึกภาพใครบางคนกำลังนั่งเขียนจดหมาย ขณะที่คนอื่นๆ ส่วนใหญ่กำลังหลับ อาจจะฝันถึงใครบางคนอยู่ก็ได้ ผมว่ามันก็แตกต่างแค่ตรงที่ ผมเขียนจดหมายหาคุณได้ แต่ผมคงฝันให้คุณรับรู้ด้วยไม่ได้

ตอนนี้ผมกำลังเดินทาง ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองอยากไปไหน ผมอาจจะอยากไปดูภูเขาสูงๆ สวยๆ อยากสูดอากาศบริสุทธิ์ อยากดูต้นไม้ใบหญ้า ดูดอกไม้ไปตามเรื่องตามราว หรือบางทีผมอาจจะแค่อยากออกเดินทาง เผื่อจะลืมคุณได้บ้าง ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงไฟจากบ้านเรือนข้างทางเป็นเส้นๆ พุ่งผ่านสายตาผมไป แต่นั่นมันไม่สำคัญเท่ากับลมเย็นๆ ที่กำลังโกรกเข้ามา ผมคงไม่ถึงกับหนาวจนแข็งตาย แต่คุณรู้ไหมครับ ยิ่งอากาศหนาวเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเหงา ยิ่งคิดถึงคุณมากเท่านั้น

คุณคงเคยได้ยินอยู่บ่อยๆ ว่า เวลาลมหนาวพัดมา ก็มักจะพาเอาความเหงามาด้วย ผมเองไม่เคยเชื่อจนกระทั่งมาเจอกับตัวเอง เวลาอากาศร้อนๆ ทำให้คนเราหงุดหงิด อารมณ์เสียง่ายนั้น ผมพอจะเข้าใจ แต่กับอากาศหนาวๆ มันคนละเรื่องกัน พออากาศเย็นขึ้นมาทีไร มันเหมือนกับว่าผมจะรู้สึกอ้างว้างขึ้นมาทันทีทันใด ผมไม่เข้าใจ และไม่อยากเป็นอย่างนี้ น่าแปลกนะครับ ลมหนาวเป็นเพียงแขกที่แวะมาเยี่ยมเยือนไม่กี่วัน แต่ความเหงากลับอยู่กับเราเนิ่นนาน

ทุกๆ ครั้งเวลาที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ ผมยังพอปลอบใจตัวเองได้ว่า ไม่มีใครให้พูดให้คุยด้วย ถ้าจะเหงาก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่เวลาที่ผมอยู่กับผู้คนมากมาย ผมก็ยังคงรู้สึกเหงาอยู่ดี ผมไม่อยากหาเหตุผลว่าเป็นเพราะอะไร ผมกลัวว่าคำตอบเป็นเพียงว่า เพราะไม่มีคุณอยู่ตรงนี้ และผมไม่มีทางทำอะไรได้

ในความเป็นจริงแล้ว ความเหงาอาจอยู่ในใจผมตลอดเวลา เพียงแต่ผมพยายามโกหกตัวเองว่า ผมไม่ได้เหงา ผมไม่ได้คิดถึงคุณ แต่พอลมพัดผ่าน ผมก็รู้ตัวว่าผมโกหกตัวเองไม่ได้ ผมอยากพบคุณ อยากได้ยินเสียงคุณ เวลาเราพูดคุยกัน ผมคิดอยากจะถามว่า ‘คิดถึงผมบ้างไหม’ แต่ผมไม่เคยกล้า ผมรู้ดีว่า คำตอบที่จะออกจากปากคุณ จะไม่ตรงกับใจผม คุณไม่เคยโกหกผม ผมต่างหากที่โกหกตัวเองอยู่ตลอดเวลา ว่าคุณก็คงคิดถึงผมเหมือนกัน

ใกล้จะเช้าแล้ว อีกไม่นานรถก็คงจะถึงที่หมาย ลมเย็นๆ ยังคงพัดเข้ามา ความเหงาก็ยังคงทำหน้าที่ของมันอยู่ตลอดเวลา

ตอนนี้ผมเกลียดความหนาวจับหัวใจ.

ผมเอง.