Based on a True Story

บานประตูร้านวีดีโอที่ผมผลักเข้าไป กลับกลายเป็นบานประตูที่เปลี่ยนชีวิตผมไปทั้งชีวิต
เปล่า ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องรักแรกพบ รักของผมไม่ได้เกิดขึ้นรวดเร็วขนาดนั้น
ผมมองเห็นเธออยู่ในร้าน แน่ล่ะ ใครจะไปคิดว่าบทจะเจอก็เจอกันง่ายขนาดนี้
ผมไม่ได้คุยกับเธอมาทั้งอาทิตย์ ไม่ได้เจอหน้าเสียด้วยซ้ำ
ความคิดถึงเริ่มก่อตัวขึ้นภายในหัวใจ ค่อยๆ พองตัวออกอย่างช้าๆ แต่สม่ำเสมอ
เมื่อมันขยายใหญ่เกินกว่าขนาดของหัวใจ ก็ระเบิดออก
แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกไปภายนอก...

สอง-สามปีที่แล้ว เธอกับผมเพิ่งรู้จักกันไม่นานนัก
เรานั่งคุยกันบนสนามหญ้า สนทนาเรื่องราวต่างๆ เรื่อยเปื่อย
ผมพอรู้มาบ้างว่ามีคนชอบเธออยู่หลายคน
ไม่รู้ว่าทำไมเธอจึงไม่เลือกใครเสียที
"ถ้าไม่ได้ชอบ ไม่รู้จะคบไปทำไม" เธอตอบ
เสียงเธอผ่านเข้ามาในหู พุ่งตรงไปยังสมอง
แต่ก่อนที่มันจะทันได้คิดอะไร
ผมก็ตกหลุมรักเธอโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นไม่นาน เธอโทรมาหาผมครั้งแรก
เราพูดคุยกันหลายเรื่อง รวมถึงเรื่องผู้ชายคนนึงที่เธอประทับใจ
"ชอบเค้าแล้วล่ะสิ" ปากผมส่งเสียง แกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน
ในขณะที่หัวใจเงียบงัน

กว่าผมจะรู้ตัวว่าชอบเธอ...เธอก็ชอบคนอื่นเสียแล้ว

ผมนั่งเลือกเพลง เพลงที่ผมฟังแล้วนึกถึงเธอ
แผ่นซีดีที่เคยอัดไว้นึกอยากจะให้เธอตั้งหลายรอบ แต่ก็ไม่เคยได้ให้เสียที
ความรักก็คงเหมือนผลไม้อะไรสักอย่าง เมื่อมันสุกงอมเต็มที่แล้ว ก็ป่วยการที่จะปล่อยให้เน่าคาต้น
ผมตัดสินใจให้เธอก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีก เธอรับไป ไม่พูดจาอะไร
สาม-สี่วันถัดมา เธอโทรมา "ฟังซีดีที่อัดให้แล้ว เหมือนมีอะไรอยากจะบอกหรือเปล่า"
แต่นั่นไม่ใช่ประโยคคำถาม
เธอรู้คำตอบดีอยู่แล้ว รู้เท่าๆ กับที่ผมรู้
และผมก็รู้ดีว่าเธอจะพูดอะไรต่อไป
ผมรู้ เท่าๆ กับที่เธอรู้

ผมบอกรักเธอ
ไม่หวาน ไม่โรแมนติก และไม่มีประโยชน์อะไร
ผมแค่อยากให้เธอรู้ก็เท่านั้น

เราเริ่มห่างกัน
เหตุผลอะไรก็คงไม่สำคัญไปกว่าเราทั้งคู่ควรให้เวลาตัวเองได้ปรับตัว กลับมาเป็นเพื่อนกันอย่างเดิม
แต่หัวใจของผมกลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อนไม่ได้
ผมลืมไปแล้วว่า เวลามองเธอด้วยความรู้สึกแบบเพื่อนต้องทำอย่างไร

เวลาผ่านไปเป็นปี ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มดีขึ้นอีกครั้ง
ผมยังคงชื่นชมเธอ ที่เชื่อมั่นในความรักของตัวเอง
และของเขา...คนที่สำคัญกับเธอมากกว่าผมล้านเท่า

...บานประตูร้านวีดีโอที่ผมผลักเข้าไป กลับกลายเป็นบานประตูที่เปลี่ยนชีวิตผมไปทั้งชีวิต
เปลี่ยนความรักของผม ให้กลับไปซ่อนตัวอย่างเงียบเชียบในมุมที่ลึกที่สุด
ไม่ให้หลุดรอดออกมา แยกเราให้ห่างกันอีกครั้ง
ผมเดินเข้าไปทักเธอ...หัวใจเต้นตูมตาม
เหมือนกับหมาได้พบเจ้าของหลังหลงทางจากบ้านมานาน
ผมยิ้ม เธอยิ้ม
เราได้หนังกลับไปดูที่บ้านคนละเรื่อง
คืนนั้น เธอคงนั่งบนเตียง หัวเราะ มีความสุขกับหนังที่เพิ่งเช่ามา
ส่วนผมนั่งที่มุมห้อง นั่งฝันลอยๆ เฝ้ารอเวลาที่จะได้พบเธออีก

แค่เพียงได้พบเธออีกก็พอ.